44+1

44+ 1 dag

Gisteren was het zover. Het was 44 jaar geleden dat ik werd geboren. Niet zo heel spannend hoor ik je denken… en dat klopt (alhoewel het was wel heel spannend maar dat is weer een heel ander verhaal). Gisteren werd ík 44 en daar zag ik best een beetje tegenop.

Waarom?

Omdat ik nu net zo oud ben als mijn moeder ooit geworden is. Toen ze 44 werd hebben we zoals elk jaar een feestje gevierd en een maand na haar 44e verjaardag nog een groot feest gegeven. Dat was namelijk het moment dat mijn ouders 25 jaar getrouwd waren.

“Gaan we op vakantie, mam? Eindelijk naar Amerika”? Amerika was zeker niet de droom van mijn ouders (Doe maar normaal, dan doen we al gek genoeg) dus het werd gewoon een gezellig feest. En gefeest en genoten hebben ze die dag, 14 augustus 1999, samen met alle familie, vrienden, collega’s en buren. 7 maanden later zagen we al die mensen weer op diezelfde “feestlocatie” maar nu voor de koffietafel na het afscheid van ons mam.

44 jaar is ze geworden… Ik had het er laatst nog met een vriendin over die tot hetzelfde besef kwam als wat ik een tijdje terug kreeg.  Iedereen zei destijds: “Ze is veel te jong, Karen, 44 is echt geen leeftijd”. “Nee inderdaad” reageerde ik dan. “44 is echt jong”… maar toch, als je 19 bent, hoe jong is 44 dan precies? Je bent “al” getrouwd en hebt kinderen gekregen. Ik was al wel (net) 19, voelde me enorm volwassenen een vrouw van de wereld. Ik vond mezelf zeker geen kind meer (maar ik was het wel). Je beseft dat het heel jong is (maar ik zeg altijd: al wordt je moeder 110, je kunt haar nooit missen). Hoe het écht is om 44 te zijn als het leven stopt, wist ik niet. En gelukkig weet ik dat nog niet en met een beetje geluk en goede wil ga ik daar ook niet achter komen. Maar wat ik wel weet en waar ik achter gekomen ben nu ik 44 ben? Dat 44 echt bizar jong is.

Ik ben het nu zelf en soms denk ik dat het leven pas echt goed en wel begonnen is. Dat ik het een beetje begin te snappen zeg maar. Heb mega veel plannen, geniet intens van mijn werk als NEI therapeut, woon met mijn gezin sinds kort in mijn ouderlijk huis, wil nog heel veel mooie reizen maken en ik wil zo graag  doen wat mijn moeder niet heeft kunnen doen: ik wil mijn kinderen verder op zien groeien, ik wil trouwjurken uitzoeken (oké misschien trouwen mijn dochters helemaal niet en dat is meer dan prima maar voor nu laat me even die waan), ik wil ooit als trotse oma achter een kinderwagen lopen. Maar wat ik vooral wens? Genieten van zoveel mooie dingen in het leven en ja, daar hoort ook tegenslag bij. Het leven leven met alle mooie momenten, maar ook samen met mijn geliefden er voor elkaar kunnen zijn als het tegenzit. Dat is wat ik doe en dat is wat ik heel graag wil blijven doen.

Gelukkig weet niemand hoe het leven precies zal lopen, we hebben geen glazen bol en dat is een mooi gegeven.

Ik zag er als een berg tegenop maar heb gisteren toch een klein feestje gevierd met familie en vrienden (fysiek en op afstand. Veel gelachen maar ook kunnen delen dat ik 44 worden best lastig vond. Fijn dat ook dat er gewoon even mocht zijn.

Vanochtend ben ik even met mijn dochter langs het graf van mijn ouders gegaan. We hebben er een kaarsje aan gestoken en een mooie bloem neergezet met een kaartje eraan met mijn belofte voor mijn moeder: “Lieve mam, ook ik ben nu 44. Ik snap het (denk ik). Ik beloof je dat ik vanaf nu dubbel geniet van het leven.  💕Liefs, je dochter, Karen”.

Volgende maand is het 25 jaar geleden dat ze is overleden. Al bijna 25 jaar geen fysieke knuffel of lieve woordjes meer, maar wel al 25 jaar een moeder waar ik me volledig mee verbonden voel, die nog steeds voor me zorgt en er elke dag voor me is 💕 en dan voel ik me toch best een bofkont!

O en als ik volgend jaar 45 wordt? Precies! Dan geef ik een knalfeest en gaat het dak eraf!

Liefs,

Karen

Meer lezen: ga dan naar: www.te-aroha.nl

‍